• opóźnienia w realizacji projektów, przekroczenia budżetów, problemy z jakością i zakresem,
• syndrom „latania z pustymi taczkami”: dużo pracy — ludzie narzekają na przeciążenie — ale mało efektów, ciągłe żądania większej liczby zasobów,
• trudności w uzyskaniu wiarygodnej informacji o stanie zaawansowania projektów — przykre niespodzianki w  ostatniej chwili typu „żarło, żarło i zdechło”…

Opisane tu metody są praktycznym przełomem w planowaniu i zarządzaniu realizacją projektów: tradycyjna metoda ścieżki krytycznej została poddana zdroworozsądkowemu zderzeniu z rzeczywistością. Koniec końców i tak wszystko opiera się przecież na zdrowym rozsądku…